اشعار

ساعات بعد از داغ پیغـمبر شروع شد            با رفتـنش صد قصه دیگـر شروع شد

دلشوره‌هایش یک به یک معنا گرفت و            از آنچه می‌تـرسید پیغـمبر شروع شد

در وقت دفـن مصطفی، تنها علی بود            ایـام سخت غـربـت حـیـدر شروع شد

گـفـتـنـد با هـم در سـقـیـفـه بـی‌حـیـاها            وقت تـلافی کـردن خـیـبر شـروع شد

بعد از پیـمبـر هر کسی هر چه شنـیده            باید بداند روضه از یک در شروع شد

گـفـتـند از بغـض عـلی با یـاد خـیـبـر

باید که آتش زد به این خانه به این در

وقـتی که آتـش بـر در و دیـوار افـتاد            زهــرا بـه دنـبـال دفـاع از یـار افـتـاد

مـیـخ دری که از خـجـالت آب می‌شد            دل را بـه دریـــا زد پــی آزار افـتــاد

آن سیـنـه‌ای که مـخـزن سر خـدا بود            کم کم سر و کارش به آن مسمار افتاد

با ضربه‌ای در را درآوردند از جا...            گـویـا به روی مـادری بـیـمـار افـتـاد

تـا بـی‌حـیـایـی وارد بـیـت عـلــی شـد            دستی به روی چـشـم‌هـایی تـار افـتـاد

آن دست پاکی که به همسایه دعا کرد            طـوری مغـیـره زد دگـر از کار افتاد

باب جـسارت را هـمیـن‌ها بـاز کردند

بی‌حـرمـتـی را با حـسن آغـاز کـردند

مظلوم و بی یار و غریب در وطن بود            آنقدر که در خانه هم بی هم سخن بود

با زهر کینه روزه را افطار کرد و...            قبل از سحر بی‌تاب شد، خونین دهن بود

بعـد از شهادت پیکر پاک و غـریبـش            آخـر اسـیـر فـتـنـۀ یـک پـیـر زن بـود

این روضه را باید که واضح تر بگویم            هـفـتاد چـوب تـیـر روی یک بدن بود

تابوت هم از غربتش خون گریه می‌کرد            بر روی لبهای حسین جـانم حسن بود

گرچه عزای مجـتبی در عالمین است

اما گـریز روضه‌هـای ما حسین است

رنگ سپید رنگ حنای سرت شده است           لب بسته‌ای و خون دلت ساغرت شده است

خطبه بخـوان به رقـص درآور کلام را           نهج البـلاغه مشتـری منـبرت شده است

سـرچـشـمۀ کـرامت و لـطف کـریـم‌هـا!           کوثر دخـیل گوشۀ چشم ترت شده است

از نـسل دخـتـر تـو امـامت ادامـه یـافت           پیغمبری و فاطمه‌ات کـوثرت شده است

مـن بـرگ زردی از شـجـره نـامۀ تـوأم           خار و خسی که آمده و نوکرت شده است

چشمی که گریه کرده، تو را، یا حسین را           لبریز لطف و مرحمت مادرت شده است

قـلب حـسین پیـش تو جـامانـده در بـقـیع           قـلب حـسین مـقـبـرۀ اطهـرت شده است

غیر از ضریح کهـنه، ضریح نو حسین           مشـتاق پایـبـوسی خاک درت شده است

خـون حـسیـن نام تو را دم گـرفـته است

گـودال هـم برای تو مـاتـم گرفـتـه است

دردت زیــاد بــود و بـرایـت دوا نـبــود           زخـمی عـمیـق تر ز غـم کـوچـه‌ها نبـود

دیـوار کـوچـه نیـز به تو طعـنه می‌زنـد           سـنگ صبـور گـفـتـن آن مـاجـرا نـبـود

عـرش خـدا تـحـمـل آن داغ را نـداشـت           گـر شـانـۀ خـمـیـده‌ات آنجـا عـصا نبـود

امـا شـهـادتـیـن لـبـت ایـنـچـنـیـن سـرود           داغـی بـزرگــتـر ز غــم کــربـلا نـبـود

روزی شـبـیـه روز حـسیـنـت نـمی‌شـود           جـسمـت کـبـود بـود ولـی زیـر پـا نبـود

رنگ سپـید گرچه به موی تو چنگ زد           زلـفـت به دست بـاد نـبـود و رهـا نـبـود

آخــر بـه دامـن پـسـرت ســر گـذاشـتـی           دیگـر سخـن ز نیـزه و طشت طـلا نبود

تو پاره پـارۀ جگـرت بین طشت ریخت           نه، پـاره پـارۀ جگـرت در عـبا نبود....

غارت زده است چون حسنش را ز دست داد

انگـشـتری و پـیـرهـنـش را ز دست داد

سخت است چگونه بنـویسم محنت را            آتـش زده ایـن زهــر تـمـام بـدنـت را

آن روز دوشنبه که در خانه یتان سوخت            سـوزانـد تـمام دل و بـاغ و چـمنت را

از بغض گلوی تو کسی نیست خبردار            نشنیده از آن روز کسی هم سخنت را

از کودکـیت سوختی و شکـوه نکردی            حـالا هـمـه دیـدنـد ولـی سوخـتـنت را

هر پاره جگر تکه‌ای از غصۀ کوچه ست            مـادر تو کجایی که ببـیـنی حـسنت را

تشیع تو هر تیر که از چـله برون شد            میدوخت به تابوت نخی از کـفـنت را

این صحنه خودش گوشه‌ای از کربلا شد            صد حـرمله با تیر نشان کرده تنت را

هرچـند کـفـن پاره و گـلگـون شده اما            غارت که نکردست کسی پیرهنت را

سنگین که نشد سینه‌ات از چکمۀ شمری            پُر خون که نکردست سنانی دهنت را

پـسـر فـاطـمـه‌ام غــصـه بـود بـنـیـادم            سـنــد غــربـت مـن ایـن حــرم آبــادم

خاک فرش حرم و گنبد من تکهٔ سنگ            صحن من پر شده از غربت مادر زادم

عزت عالمیان بسته به یک موی من است            کـی مـذلِّ عـربـم؟ کـشـتـه این بـیـدادم

شاه بی‌لشگرم و غربت من تا به کجاست            زهـر بـا سـوز تـمـام آمـده بـر امـدادم

هرچه خوردم ز خودی خوردم و از زخم زبان            تا که جـدم ز جـنـان کرد ز غـم آزادم

هر زمین خورده مرا یاری خود می‌خواند            چون که در یـاری افـتاده ز پـا استادم

هر دم از کوچه گذشتم بدنم درد گرفت            سجده بر خاک به مظلومه سلامی‌ دادم

گرچه شد حائل ضربه سه حجاب صورت            خـون دیـوار در آورده چـنان فـریـادم

شبـت با چه رنجـی سـحـر می‌شود            سحـر خیـره چشمت به در می‌شود

و داغ دلـت تـــازه‌ تـــر مــی‌شـــود            تو و کـوچه و… داغ زهـرا حسن!

کجا پیش تو جای خار و خس است            دلت در دل خـانه هـم بی‌کـس است

شده هـمسرت قـاتـلت این بس است            ســزاوار تـو نـیـسـت دنـیـا حـسـن!

خودت روضه خوان کـفن می‌شوی            چو با قـاسـمت هـم سخـن می‌شوی

به تـابـوت خـونـیـن بـدن می‌شـوی            تـنـت تــیــر بــاران اعــدا حــسـن!

 شیعه تا روز قیامت داغـدارت یا حسن           اشکها بر روی دیده پُر حرارت یا حسن

دومین مظلومی و تنهاترین سردار عشق           مرگ بر نامـردمان روزگـارت یا حسن

دل پـریشانـان عـالم اشک افـشان حسین           و حسین خود نوحه خوان و سوگوارت یا حسن

روح ما پـر می‌گـشایـد تا گـلستان بـقـیع           حیف اما خوارها گشته حصارت یا حسن

گرچه گنبد نیست آنجا کفشداری می‌کنیم           هر که با پای دلـش آید زیـارت یا حسن

گرچه این مردابها مـنع زیارت می‌کـنند           فـاطمه هر روز می‌آیـد کـنارت یا حسن

گرچه در روی زمین حتی نداری یک حرم           شیعه روزی عرش سازد بر مزارت یا حسن

حـتی مـیان خـانـه‌اش هـمـدم نـدارد            مرد غریبی که دلش جز غـم ندارد

در سیـنه‌اش از بی وفایی های کوفه            غـم آنـقَـدَر دارد که دنـیا هـم نـدارد

در خانه‌اش وقتی اسیر رنج دنیاست            حـتـی مـجـال گـریــۀ نـم نـم نـدارد

اما کـنار او هـمیـشه زینـبـش هست            تا خواهرش باشد که چیزی کم ندارد

از کودکی داغی میان سینه‌اش هست            ربطی به مرگـش آتش آن سم ندارد

بعد ازشهادت هم غریب است وغریب است            حـتـی ضـریـحـی قــبر آقایــَم ندارد

هـمچون گـل لاله که گـشته پرپر افتاد            زهـر جفا باعث شد از بال و پر افتاد

دستـش به دیـوار است تا اینکه نیـفـتد            دستـش به دیـوار است اما...آخر افتاد

این کوچه‌های شهر؛ غم را تازه میکرد            یـاد همان روزی که اینجا مـادر افـتاد

وقتی زمین افـتـاد از این زهـر کـیـنه            چـشمـش به سمت قـبۀ پیـغـمـبر افـتاد

روی زمین جسم خودش را می‌کشید و            خود را رساند و در میان بـستر افـتاد

خون جگر میریخت خواهر ناله میزد            در گـوشه‌ای از خـانۀ او خواهر افتاد

دست بـرادر را نگـاهی کرد، ای وای            شایـد به یـاد روضۀ انگـشتـر افـتاد...

حتماً تو نیز جنس غـمت فـرق می‌کند            آشـفـتـگـی زلـف خـمت فـرق می‌کـنـد

محـتـاج دسـتهـای کـریـمـانه‌ات، کـرم            از بس که شیـوۀ کـرمت فـرق می‌کند

«بس آتشی ز اخگـر الماس ریزه‌ها»            این بیت شعـر محـتـشمت فرق می‌کند

تو"مادری" و بی‌حرمی ارث مادری‌ت            معـلـوم شد چـرا حـرمت فـرق می‌کند

زهـرا جـواب سیـنه زنـان تو را دهـد            مـزد غــلامـی عـلـمـت فـرق می‌کـنـد

آقا میان کوچه چه دیدی که بعد از آن            وقت عـبـور هـر قـدمت فـرق می‌کـند

دمهای آخری تو"لا یـوم..."بوده است            ای نوحه خوان که شور دمت فرق می‌کند

یک بار خواندی و جگرت پاره پاره شد            پس این تویی که جنس غمت فرق می‌کند

آن که سائل از عـطایـایش تحـیّر می‌کند           غربت و غم سینه‌اش را روز و شب پُر می‌کند

می‌رود مسجد به منبر سبّ حیدر می‌کنند           بین کوچه می‌رسد با خود تفکـر می‌کـند

دیـدن هر بارِ قـنفـذ یا مغـیره... بگـذریم           در خودش می‌ریزد و یادی ز چادر می‌کند

می‌شود آیا کریمی را به دِرهم‌ها فروخت؟           آدم از این حرف، احـساس تحـیّر می‌کند

می‌کـشـد از زیـر پـا سجـاده‌اش را آشـنا           اینچنین سرباز از رهبر تشکر می‌کند؟!

صلحِ آقا جنگ با تزویر بود و جاهل است           هر کسی این صلح را سازش تصور می‌کند

بین سرداران غریب و بین منزل هم غریب           تا که می‌گویم حسن؛ غربت تبادر می‌کند

آب می‌خواهد لب روزه امام از همسرش           همسرش با زهر دارد جام را پر می‌کند

پاره‌های این جگر در تشت بی‌علت که نیست           سنگِ سخت از سوز این جرعه تغیّر می‌کند

مطمئنم در دو عالم جزء قـوم اشقـیاست           هـر که از آقـام احـساس تـنـفـر می‌کـنـد

وقت تشیـیع تنـش آمد زنی استـر سـوار           با کـمانداران خود حسِ "تکـاثر" می‌کند

مـی‌رسـد آخــر زمـان انـتــقـام مـنـتــقـم           می‌رسد خواری آن کس که تکـبر می‌کند

سنگ دل هستم؛ بدرد گِل شدن که می‌خورم           این دلِ سنگـم بـرایش کـار آجـر می‌کـند

من کـرم زاده‌ام و شهـر کـرامت وطـنم           گرد و خاک ره اربـاب کـرم خـاک تـنم

روزها فکر من این ست و همه شب سخنم           چه شد از بـین هـمه بـنـده کـوی حـسنم

هـاتـفی گـفت اگـر گـرد رخ او هـمه‌ایـد

چون در این دایره دعوت شدۀ فاطمه‌اید

با وجود تو کسی را هنری نیست که نیست           تو که باشی ز فقیری اثری نیست که نیست

من تو را دارم و دیگر خطری نیست که نیست           و در این چرخ بجز تو خبری نیست که نیست

زندگی را به تـمـنای تو خـوش می‌دارم

که من از فکـر بـجـز تو بخـدا بـیـزارم

ای که بـا آمـدن تـوست، عـلـی بـابـا شد           و به لبـخـند تو غـم از دل زهـرا وا شد

نـوبـتی بـاشد اگـر نـوبت این رسـوا شد           که بگـویـنـد به لـطـف تـو گـدا دارا شـد

آبـرو یـافـته از لطـف و عـطای حـسنـم

پس عجب نیست بگـویم که برای حسنم

هـمه را باب حـیات است حسین بن علی           نـاجی وقـت مـمات است حسین بن علی

که در اوج درجات است حسین بن علی           تا که کـشتی نجـات است حسین بن علی

بادبـان است در این کـشتی امـداد حسن

نه؛ بگو آب حسن، موج حسن، باد حسن

نیـست بالاتـر ازین درد در عـالم دردی           بـین مـردان بـنـشـیـنی و نـبـاشد مـردی

و نـفهـمـنـد تو را صلـح چـرا می‌کردی           هـمه هـستـند کـنـارت و تو تـنها گـردی

صبر را برده‌ای از رو و تمامش کردی

کـربلا را تو به تـدبـیـر قـیامـش کـردی

چه سکوتی ست تو کردی که چنین فریاد است           و به تـدبـیر تو بـنـیاد سـتم بر بـاد است

نـام تـو لـرزۀ بـر قـامـت استـبـداد است           وارث قـدرت مــولایـی تـو اولاد اسـت

قاسمت روز دهم یک تنه غوغا می‌کرد

کـربلا مات شد و خیـره تـماشا می‌کـرد

خیره گـشتند و به ماه تو حـسد ورزیدند           صد حرامی همه با نیزه گلت را چـیدند

گریه می‌کرد حسین و همگی خـنـدیـدند           بعد از آن پای سرش یکسره می‌نوشیدند

مرگ مشتـاقـی او دیـد و بسی کـم آورد

عـسـل روی گـلـش چـهـرۀ او هـم آورد

جگرت سوخت، کنارت تو برادر داری           زینب اینجاست غمی نیست تو خواهر داری

گرچه یک خاطره از کوچه و مادر داری           بـی‌وفـایی و حـسد از بـر هـمسـر داری

لـیک مهـمان سر نـیـزه نگـشـته سر تو

مـیـزبـان لــبـۀ تـیـغ نـشـد حــنـجــر تـو

روزه‌اش افطار شد اما پرش را زد به هم           کـوزۀ سربـسته کـل پـیـکـرش زد به هم

اولیـن تاثـیـر زهـر این ست آتـش می‌زند           سوختن بدجور جسم لاغرش را زد به هم

تار می‌بیند گمانم سوی چشمش رفته است           بی اثر شد هرقدر پلک ترش را زد به هم

تکه تکه رازهایش پخش شد مابین طشت           عاقبت خون لخته‌ها دور و برش را زد به هم

لرزش دستی که دارد از زمان کودکیست           روضه‌های کوچه حال مضطرش را زد به هم

مانـده در یادش چگونه نانجـیبی بی‌هـوا           خانه را سوزاند و بعد از آن درش را زد به هم

زن میان کوچه و چهل مرد جنگی پیش رو           یک غلاف آمد غرور شوهرش را زد به هم

روی تو از نـسیـم سحـر دلـنواز تر            گیسوی توست از شب یلدا دراز تر

روی تو باز بود و در خـانۀ تو باز            ای چشمهایت از همه مهمان نواز تر

هـرگـز یـتـیـم‌های مدیـنه نـدیـده‌انـد            از ذکر مهربان حسن چاره ساز تر

صلح تو شد دلیل سرافرازی حسین            ای از تـمام اهـل جهان سرفـرازتر

حتی شریک زندگی‌ات دشمن تو بود            مولا کدام داغ از این جانگـداز تر؟

از تیرها نگفتم و تابـوت زخمی‌ات            طاقت نداشتـم بشود روضه بـاز تر

هر کس به طریقی زده آتش جگـرت را           بـیگـانه جـدا دوست شکسـته کـمرت را

افـطار تو را زهـر به این حال کـشانـده           یک کوزۀ سربسته زمین ریخت پرت را

یـاقـوت مـدیـنـه بـه زمـرد زدی امـروز           بدجـور عـوض کرده هـلاهـل اثـرت را

از راه لبت رفـته ز چشمت زده بیـرون           یک مرتبه سوزانده همه خشک و ترت را

سرریز شد از طشت عـذابی که کشیدی           خون لخته گرفته ست اگر دور و برت را

چـیـزی بـروی طـشت بـیـانـداز نـبـیـنـد           زینب که می‌آیـد به سرت دردسـرت را

در راه زمیـن خـورده اگـر که نـرسیـده           یک ذرّه به تأخـیر بکش پس سفـرت را

اصلا بـه تـو آرامـش و لـبـخـنـد نـیـامـد           شب کرده غم کوچه و سیلی سحرت را

این در نه لگد خورده و نه اینکه شکسته           بــردار ز لـولای در آخــر نــظــرت را

عمامه‌ات افتاد ولی پیـش خـودت هـست           صد شکر نبـردست کسی تـاج سرت را

آنگونه که حاجی ست در احـرام پیاده            من هـم شـده‌ام سـوی تـو اعـزام پـیاده

طـوفـانم و می‌آیم و در حـلـقـۀ عـشّاق            بـر خویـش سـوارم ولی از نـام پـیاده

بر عـرش سوارش بکـنی روز قیامت            هر کـس طرفـت آمـده یک گـام پـیاده

ای خاص ترین عـام، می‌آیـند دوبـاره            خـاصان طـرفـت در مـلاء عـام پـیاده

ای کاش بگویند که در راه حـرم مُرد            یـک شـاعـر ایـرانـی نــاکــام، پــیـاده

زینب شده از نـاقـه پـیـاده که بـیـایـنـد            بـر تـسـلـیـتـش لــشـکــر خُـدام پـیـاده

زینب شده از ناقه پیاده که به هر حال            بــاران شـود از ابـر سـرانجـام پـیـاده

امـروز ز نـاقـه اگر افـتاد به سـرعت            یـک روز ز نــاقــه شــده آرام پـیــاده

زانـوی قــدح بـوده و بـازوی پــیــالـه            هر جا که شـرابـی شده از جـام پـیاده

از کـرب و بلا رفـته پیاده طرف شام            تـا کــرب و بــلا آمـده از شـام پـیــاده

شامی که در آن از پسِ هفده سرِ بر"نی"            خـورشیـد شـده بر سـر هـر بـام پـیاده

ناموس خدا،زینب کبری،به زمین خورد            تـا بـیـن خـلایـق شـود اســلام پــیــاده

گر خـزانی شده‌ام باغ و بهارم اینجاست           هـمـۀ زنـدگی‌ام، دار و نـدارم ایـنجـاست

چه کسی گفته که زینب حرمش در شام است؟           بـگـذاریـد بـمیـرم که مـزارم ایـنجـاست

شاخـه‌ای گـل و کمی آب به زینب بدهید           که بـپاشم سر این قـبر، نگـارم اینجاست

می‌نشیـنم مگر از خاک سر آرد بیـرون           من ز شام آمده‌ام صبح قـرارم اینجاست

کوچک است آه ولی قبر علی اصغر نیست           به خـدا قـبر عـلـمـدار و ندارم اینجاست

با چه حالی بروم سـوی مدیـنه چه کنم؟           من که هم جان و دلم، هم کس و کارم اینجاست

بال و پرم شکـست ولی نهضت تو ماند            این قـامـتـم خـمـیـد ولی عـزّت تو مـاند

گـیسوی من سپـید شد و روی من کـبود            تـا پـرچـم ولایـت تـو هـیـبـت تـو مـانـد

عـیـبی نـدارد از تو مرا دشمنـت گرفت            چـون با دعای مـادرمان تـربت تو ماند

بـی‌حـرمـتی اگـر چـه به آل رسـول شـد            امّـا قـسـم به آل عـلی حـرمت تـو مـانـد

نـاگــفــتـه‌هـای شـام بـمـانـد بـرای بـعـد            فـریـادهـای قــافـلـۀ غــربـت تـو مــانـد

با خـطـبـه‌های کـوفـه و شـام امـامـمـان            از مـقـتـل تو تا به ابـد دولـت تـو مـانـد

هل من معین تو شده "صوت الحزین" من            در بـینِ نسل‌ها نَـفَـس حـضرت تو ماند

یـک آشــنــا نــبــود اگـر یــاری‌ام کـنـد            تا روز حشر، درد و غـم محنت تو ماند

برگـشتـم از اسارت و شـرمنـده‌ام ز تـو            در گـوشۀ خـرابـه گُـل زیـنت تـو مـانـد

جـای عـلی‌اکـبـر و عـبـاس و قـاسـمـت            یک کاروان اسیـر پِـی نـصرت تو ماند

بُـردم پـیـام فـاطـمی‌ات را به هـر دیـار            خصمت فـنا شد و عَـلـَم قـدرت تو مانـد

بـا این هـمه مـصائب سنگـین این سفـر            دین زنده مانـد و رایحۀ عـبرت تو ماند

ای کـربـلا به قـافـلـۀ کـربـلا بـبـین            حـال مسـافـرانِ به درد آشـنـا ببـین

مـا زائـران خـون خــدائـیـم کـربـلا            بر کـاروان زائـر خـون خـدا بـبـین

سوغات درد و خون جگر ارمغان ماست            احـوال ما ز وضع پـریشان ما ببین

من زینبم که درد چکد از نگـاه من            در هر نگـاه شعله چـندین بـلا ببین

رویم کبود و دست کبود و بدن کبود            یـاس کـبود گر که ندیـدی مرا ببین

اطفال را به گردن و بازو و دست و پا            آثـار تـازیــانـه و بـنـد جــفـا بـبـیـن

هر یک کنار قـبر شهیدی کند فغان            هر بلـبـلی کـنار گـلی در نـوا ببـین

از سجده‌های نیمه شب و خطبه‌های روز            بشکـسته‌ایـم پـشت سـتم را بـیا ببین

هر جا کنند فـتح، گذارند یک سفیر            وین رسم تازه نیست، بود هر کجا ببین

ما نیـز بر رقـیه سپـردیم کـار شـام            تا او کـند سفـارت عـظما به پا ببین

بـاز آوای جـرس بـر جگـرم آتـش زد            اشک آتش شد و بر چشم ترم آتش زد
ناله آتش شد و بر برگ و برم آتش زد            سـوز دل بیـشتر از پیش ترم آتش زد

پـاره‌های دلـم از چـشـم تر آیـد بیرون
وز نـیـستان وجـودم شـرر آید بـیرون
دوستان با من و دل ناله و فـریاد کنید            آه را با نـفـس از حبـس دل آزاد کـنید
اربـعـیـن آمده تا از شـهــدا یـاد کـنـیـد            گریه بر زخـم تن حضرت سجاد کنید
مرغ دل زد به سوی شهر شهیدان پر و بال
پـیـش تا از حـرم الله کـنـیـم استـقـبـال
جابر اینجا حرم محترم خـون خداست            هر طرف سیر کنی جلوۀ مصباح هداست
غسل از خون جگر کن که مزار شهداست            سر و دست است که از پیکر صد پاره جداست
پیرهن پاره کن و جامۀ احـرام بپـوش
اشک ریزان به طواف حرم الله بکوش
جابرا هم چو ملک پر بگـشا بال بزن            نـالـه بـا سـوز درون عـلی و آل بـزن
بر سر و سینۀ خود در همه احوال بزن            خم شو و سجده کن و بوسه به گودال بزن
چهره بگذار به خاکی که دهد بوی حسین
ریخته بر روی آن خون ز سر و روی حسین
جابرا اشک فشان ناله بزن زمزمه کن            گریه با فاطمه از داغ بـنی فاطمه کن
در حـریم پـسر فـاطمه یاد از همه کن            روی از گوشۀ گودال سوی علقمه کن
اشک جاری به رخ از دیدۀ دریایی کن
دست سقا ز تن افـتاده، تو سقـایی کن
گوش کن بانگ جرس از دل صحرا آید            ناله‌ای سخت جگر سوز و غم افزا آید
پـیــشـبـاز اســرا دخــتــر زهــرا آیــد            بـه گـمـانـم ز سـفـر زیـنـب کـبـرا آیـد
حـرمی روی به بین الحـرمین آوردند
از سفـر نـالـۀ ای وای حـسیـن آوردند
بلبـلان آمده گـل‌ها همه پرپـر گـشتـنـد            حـرم الله دوبـاره به حـرم بـرگـشـتـنـد
زائر پـیکـر صد پـارۀ بـی‌سر گـشتـند            هـمگـی دور مـزار عـلی اکـبر گـشتند
گـودی قـتـلگه و عـلـقـمه را می‌دیـدنـد
هر طرف اشک فشان فاطمه را می‌دیدند
آب بر سینۀ خود دید چو تصویر رباب            عرق شرم شد و سوخت از شرم شد آب
جگر بحر ز سوز جگرش گشت کباب            شیر در سینه مادر، علی اصغر در خواب
یـاد شش ماهه و گهـوارۀ او می‌افـتـاد
به دو دستش حرکت های خیالی می‌داد
نـفـس دخت عـلی شعـلـۀ مـاتـم می‌شد            قامت خـم شده‌اش بار دگر خـم می‌شد
تاب می‌داد ز کف طاقت او کم می‌شد            پیش چشمش تن صد پاره مجسم می‌شد
حنجر غرقه به خون در نظرش می‌آمد
یـادش از بـوسۀ جـد و پـدرش می‌آمـد
بـاز هـم داغ روی داغ مکـرر می‌دیـد            بـاغ آتـش زده و لالـۀ پـرپـر مـی‌دیــد
لحظه لحظه تن صد چاک برادر می‌دید            فـرق بشکـسـتـۀ عـباس دلاور می‌دیـد
رژه می‌رفت مصائب همه پیش نظرش
داغ ها بود که شد تازه درون جگرش
گـریه آزاد شده بغـض گـلـو را بـسـته            کرده فریاد درون حنجـره‌ها را خسته
داغـداران هـمـه فـریـاد زنـنـد آهـسـته            ذکـرشـان یـا ابـتـا یـا ابــتـا پـیـوسـتــه
اشک اطـفـال دل فـاطـمه را آتـش زد
گـریۀ زینـب کـبری هـمه را آتـش زد
گفت ای همدمم از لحظۀ میلاد حسین            ای سلامم به جراحات تنت باد حسین
از همان روز که چشمم به تو افتاد حسین            آتش عشق تو زد بر جگرم باد حسین
من و تو در بغـل فـاطـمه با هـم بودیم
همدم و یار به هر شادی و هر غم بودیم
حال بر گو چه شد از خویش جدایم کردی            در بـیـابـان بـلا بُــرده رهـایـم کـردی
گـاه در گـوشـۀ گـودال دعـایـم کـردی            گاه بر نـوک سنان گـریه برایم کردی
چشمم افتاد سر نیزه به اشک بصرت
جگرم پاره شد از خواندن قرآن سرت
کـثـرت داغ سـراپـا تب و تـابـم کـرده            خون دل سرزده از دیده خضابم کرده
سخنی گـوی که هجـران تو آبـم کرده            چهـره بنـمـای که داغ تو کـبابـم کرده
بر سر خاک تو از اشک گلاب آوردم
گرچه خود آب شدم بهر تو آب آوردم
روزها هر چه زمان می‌گذرد روز توأند            ظالمان تا ابد الـدهـر سیـه روز تـوأند
اهـل بیت تو هـمه لشکـر پیروز توأند            که پـیام آور فـریـاد ستـم سـوز تـوأنـد
سرکشان یکسره گشتند حقیر تو حسین
شـام شد پایگه طفـل صغـیر تو حسین
دشمنان از سر کـویت به شـتابم بردند            بعـد کـوفه به سـوی شام خرابم بردند
به اسارت نه که با رنج و عذابم بردند            با سـر پاک تو در بـزم شـرابم بـردند
شام را سخـت تر از کـربـبلا می‌دیـدم
سر خونین تو در طشت طلا می‌دیـدم
شامـیان روز ورودم هـمگی خـندیدند            سر هر کوچه به دور سر تو رقصیدند
عـید بگـرفـته همه جامـۀ نـو پوشیـدند            لـیک با زلـزلـۀ خـطـبـۀ من لـرزیـدند
گرچه باران بلا ریخت به جانم در شام
کار شمـشیر عـلی کرد زبـانم در شام
گرچه این بار به دوش همگان سنگین بود            آنچه گـفـتـیم و شنـیدیـم برای دین بود
و آنچه پنداشت عدو تلخ به ما شیرین بود            ارث ما بود شهادت، شرف ما این بود
میثم ابیات تو چون شعلۀ ظالم سوزند
تـا خـدایی خـدا حـزب خـدا پـیـروزنـد

سلام ای نازنین آلاله‌های سرخ زهرایی           که بشکفتید روی نیزه‌ها در اوج زیبایی

سلام ای یوسف بی‌پیرهن! ای بحر لب تشنه!           سلام ای آفتاب منخسف! ای ماه صحرایی!

زجا برخیز، ای اشکم نثار حنجر خشکت!           که از بهر تو آب آورده‌ام با چشم دریایی

اگر چه قامتم خم گشت از کوه فراق تو           خدا داند شکستم پشت دشمن را به تنهایی

سر تو قطعنامه خواند و من تکبیر می‌گفتم           که بر بیدادگر طشت طلا شد طشت رسوایی

اگر از شام می‌پرسی زننگ شامیان این بس           که با سنگ جفا کردند از مهمان پذیرایی

چنان داغ تو آبم کرده و از پا درافکـنده           که ممکن نیست جز با چشم تو زینب را تماشایی

به لطف و رأفتت نازم که در ویران سرا یک شب           سر پاک تو شد بر ما چراغ گردهم آیی

خـدا دادِ دل ما را ز اهـل شـام بـسـتـانـد           که بهر کف زدن کردند دور ما صف آرایی

گرفتم پیکرت را چون به روی دست در مقتل           گریبان چاک زد ازاین شکیبایی، شکیبایی

قبول حضرتت افتد که همچون ابر باران زا           به یاد حلق خشکت چشم میثم گشته دریایی